اشعار

حاج قـاسم رفت اما داسـتانی مانده است           حاج قاسم رفت و راه بی‌کرانی مانده است

در تـنور سیـنه‌ها آتش‌فـشانی مانده است           مکتبش را دوستان و دشمنانی مانده است

حاج قـاسم رفت اما امتحانی مانده است

تازگی‌ها هرطرف رو می‌کنی روز خداست           مالک اشتر زمین افتادنش هم ماجراست

حاج قاسم راز و رمز فتح خرّمشهرهاست           با علی همراه شو، میزان علی مرتضاست

غیرت صفّـینیان را نهروانی مانده است

ای خمینی‌باوران! دنیا جمارانی شده‌ست           ای مسلمان! وقت تجدید مسلمانی شده‌ست

شهر را یک‌روز می‌بینی چراغانی شده‌ست           کـربلا تا قدس لبـریز سلـیـمانی شده‌ست

منتـظر باش اتفـاق ناگهـانی مـانده است

نور پنهان، ماه پشت ابرها، ظلمت زیاد           دشمنی بسیار و فتنه بی‌حد و بدعت زیاد

بزدل و کج‌فهم و سازش‌کار و بی‌غیرت زیاد           کوفیان! ما اهل ذلت نیستیم! عزّت زیاد!

در دل ما قاب عکس پهلوانی مانده است

حاج قاسم کـربلایی بود و سرتاپا حسین           خوش به حال آن‌که تا آخر بماند با حسین

لِـلـذینَ آمَـنـوا فی هـذهِ الـدنـیـا... حـسین           هرکه عزم کربلا دارد بگوید «یا حسین»

بار سنگینی به دوش کاروانی مانده است

هوای چشم همه، ابری است و بارانی‌ست            که روز ما همه از دود آه، ظلـمانی‌ست

گرفـته بهـت عـجـیبی فـضـای دل‌هـا را            نفس به سینۀ سنگـین خلق، زنـدانی‌ست

چراغ گریۀ ما روشن است در این داغ            شرار سـیـنه، غـم قـاسـم سـلـیـمـانی‌ست

کسی که عمر خودش را نثار دین کرده ست            کسی که شـیوۀ او شـیوۀ مسـلـمـانی‌ست

کسی که دشمن از او مثل بید می‌لـرزید            کسی که هم نفس رهـبری خراسانی‌ست

کسی که ملک عراق و عجم به او نازد            چراغ و جلوۀ نامش، همیشه نورانی‌ست

شـهـادت است نـصـیـب دل سـلـیـمـانـی            نصیب جـمع دل ما هـمه پـریـشـانی‌ست

کسی که مثل ابالـفـضل پیکـرش پـاشـید            کسی که در ره محبوب خویش، قربانی‌ست

مـدافـعـان حـرم را خـبر کـنـیـد اکـنـون            میان بـزم شهـیـدان دوباره مهـمانی‌ست

اگر که اشک کمی فرصت و امان می‌داد            نوشته بود «وفایی» فـراق، طولانی‌ست

دستشان باز شد آلوده به خون، جانی‌ها            بـی‌دوام است ولی خـنـده شـیـطـانی‌ها

کم عـلـمدار ندادیم در این کرب و بلا            کم نبـودند در این خـاک سـلـیـمـانی‌ها

جای هر قطره خون، صد گل از این باغ شکفت            کی جهان دیده از این گونه فراوانی‌ها؟

آرزو داشت به یاران شـهـیـدش برسد            رفت پیوست به حاج احمد و طهرانی‌ها

شعله شد خشم فروخورده ما از این داغ            کـم مـباد از سـرشـان سـایـه نـادانی‌ها

برسـانیـد به آنها که پـشـیـمان نـشـوند            ثمری نیست در این دست پشـیمانی‌ها

غیرت است این که همه پیر و جوان می‌بندند            گره بر چکـمه و سربند به پیـشـانی‌ها

انتقامش به خدا از حججی سخت‌تر است            وای از مـشـت گـره‌کـرده ایـرانـی‌هـا!

راهـی قـدس شده لـشکـر آزادی قـدس            این خـبر را بـرسـانـید به سـفـیـانی‌هـا

دوباره فـتـنه شد و مـردم امتحـان دادند            و بـاز درس بـزرگی به دشـمـنان دادند

برای عـزت این خـاک سـربـلـندِ کـهـن            دوبـاره مـلـت ایـثـارگـر، جــوان دادنـد

همین که آتش آشـوب‌هـا زبـانـه کـشـید            میان شعـله چه پـروانه‌ها که جان دادند

بگو به خصم که اینجا عراق و سوریه نیست            هـزار بـار کـه این را نـشـانـتـان دادنـد

به قصد خواری ما دشمنان چهل‌ سال است            چه خرج‌ها که نکردند و هی زیان دادند

دوباره فـتـنـه شـد و ملـت امـام حـسـین            پیـام عـزّت خود را به این جهـان دادند

خوش آن دمی که خبر می‌دهند پرچم را            به دست صاحبِ خود، صاحب‌الزمان دادند

در این میانه ولی عـده‌ای نمک‌نـشناس            برای دشـمن این خـاک، دم تکـان دادند

به لطف فـتـنه، فـرومایگـان غـرب‌زده            مرام و مسـلکـشان را به ما نشان دادند

دلم پر است از این نان به نرخِ روز خوران            که آبرو و شرف را به آب و نان دادند

هرچه از غم می‌شود جام بلا سرشارتر            مستی این جام، جان را می‌کند هشیارتر

لاله‌زار دیگری می‌روید از خون شهید            بـاغ‌ بـا هـر آبـیـاری می‌شـود پُـربارتر

پیر ما فرمود؛ اما دشمنان کور و کرند            ملـت ما با شـهـادت مـی‌شـود بـیـدار تر

شاهـدان قـدسی جـنّات اعـنـاب و نخـیل            چشم‌شان هرگز نخواهد شد به روی دار، تر

دم به‌ دم کـشتـند ما را عاقبت اما چه شد؟            دشمن ما خوارتر شد خوارتر شد خوارتر

با شهـادت زنـده‌تـر شد انـقـلاب ما ولی            روح آن‌ها بیشتر از پیـش شد مُردارتر

انتقامی سخت در پیش است هان ای دشمنان!            روزتان خواهد شد از شب هم پس از این تارتر

روزهای اندکی مانده‌ست تا صبح ظهور            یارتـر بـاشـید با او مـهـدیـاران! یـارتر

ما از غـم دشـوار تو آسـان نگـذشتیم            ماندیم بر این عهد و ز پیمان نگذشتیم

سـامـان نگـرفـتیم در آئـیـنۀ منصور            تا در ره تو از سر و سامان نگذشتیم

در بـوته گر انـداخـتـمان گردش ایام            از مرتبۀ خـون شـهـیدان نـگـذشـتـیم

جان بود که امکان گذر کردن از آن بود            جان بود، گذشتیم، ز جـانان نگذشتیم

تردید نکـردیم و در آشـوب حـوادث            از هر چه گذشتیم از ایران نگذشتیم

به رغم زخـم زبان‌ها به غم، عنان ندهم           ز کف، قرار خود از طعن طاعنان ندهم

رفـیـق عـهـدشـکـن! از تو کـمـترم آری           اگر که بر سر پیـمان خـویش جان ندهم

اگر چه صورتم از سیلی خودی سرخ است           چـراغ سـبـز به بیـگـانگـان نشـان ندهم

به خیمه‌گه چو شبیخون بی‌امان زده خصم           ز تـیــربـار کـلامـم بـه او امــان نـدهــم

به رغم این همه تحریم، پیش چشم عدو           ز بـیم، پـرچـم تـسـلـیـم را تـکـان نـدهـم

سـبک‌سـرانـه چـو پـیـران طالب تمجـید           زمـام عـقـل بـه تـأیـیـد هر جـوان نـدهم

بس است خوردن نیش از شکاف‌ها یک‌بار           دوبــاره در دهـن مـار، امـتـحـان نـدهـم

رهین باور خویشم! هرآنچه خواهی گو           که دل به خشم و خوشایند این و آن ندهم

به رغم تازه به دوران رسیدگان حریص           مـقـام فـقـر بـه سـرمـایـۀ‌ جـهـان نـدهــم

زمین اگر همه دشمن شود، بگو به «امین»           که دست زخـمـی او را به آسـمان ندهم

از فـتـنه پـائـیز در این بـاغ، پـیام است            این حـادثـه سـرخ سـرآغـاز قـیام است

سبز است قـیامى که در این چلۀ عزّت            در معرکه‌ها سرخ ولى گام به گام است

هرچند که تلخ است به دل،داغ شهیدان            در فصل شهادت فقـط ایام به کام است

این نهضت امّید چهـل ساله شد امروز            در سایه خورشید، پُر از شور مدام است

سرخیم در این باغ پُر از خون سپـیدار            هستیم بر آن عهد که در جان کلام است

بی‌شبهه عدو نقشه کشیده‌ست چهل سال            دوران بزن در رواِشـان نیز تمام است

غـم نیست که سـردار سلیمانىِ ما رفت            زیرا که علمدار، نگاهش سوى شام است

خـونـخـواه شهـیدان سـفـر کـرده می‌آید            می‌آید از آن دور، یقین حُسن ختام است

مسیـر رودِ خـروشان به دامن دریـاست            به خون خویش طپیدن سرورِ این دنیاست

بـدون دسـت؛ عـلـمـدار؛ دیـدنـی‌تـر شـد            لباسِ سرخِ شـهـادت به قـامتت زیباست

به روی دوش شهـیدان تنت شب جـمعه            کنارِ عـلقمه مهـمانِ حضرت زهـراست

ز فـاو تا به حـلب؛ زینـبـیه تا به عـراق            حضورِ سبـز تو شانه به شانهٔ شهداست

سـلام بـر تنِ پـاکِ تـو و «ابـومـهـدی»            که عـاشـقانه در آغـوشِ سیدالشـهـداست

کسی که در پی الـگـو برای ایثـار است            حیات تا به شهـادت نتـیجه‌اش اینجاست

زمـان زنـدگـی‌ات فـاتحـانـه جـنـگـیـدی            شهـادت تو سـرآغـاز مرگ آمریکـاست

تقاص خون تو را صهـیونیسم پس بدهد            به گور می‌برد این آرزو«علی تنهاست»

نوشـتـه روی عَـلـَم «قـاسم سـلـیـمانی»            به روی شـانهٔ او پـرچـم عـلی بـالاسـت

ز کـربـلای چهـار و شلـمـچه جا مانـدی            ولی قـرار تو با دوسـتان تو؛ دی ماست

کسی که فـاطـمـیه جـام وصل می‌نـوشد            میانِ شعله اگر دست و پا زند؛ گویاست

مـیانِ آن در و دیـوار مـادرِ مـا سـوخت            میانِ آن در و دیـوار محـشری برپاست

به پیـش چـشـم عـلی می‌زدنـد زهـرا را            یگانه عصمت کبری به زیر دست و‌ پاست

اگر که چـادر مـادر به کوچه خاکی شد            ظهور فاطمیه در غـروب عـاشوراست

فـنا فـی‌الله شـد امـا بـقـا دارد سـلـیـمـانی            مقام قـدس در قُـرب خـدا دارد سلیـمانی

شهید فی سبـیل الله، عزیز جان روح الله            بلی در قلب حـزب الله جا دارد سلیمانی

ز جان باید سلامش کرد اطاعت از امامش کرد            مرام عـاشـقی چون اولیـا دارد سلیـمانی

به رضوان کرد کاشانه به دنیا بود بیگانه            که مـیـثـاق وفـا بـا آشـنـا دارد سلـیـمانی

بحق تسلیم مولا بود بلی سردار دلها بود            ارادت بر علی الـمرتضی دارد سلیمانی

همای رحمت ایزد به اوج آسمان پر زد            خوش آوازه چو پرواز هما دارد سلیمانی

بُو‌َد آن کشتۀ توحید همیشه زنده و جاوید            به گوش جان سرود دلربا دارد سلیمانی

سپاه قدس را فرمـانده لایق، بـلی عاشق            نشـان با شـکـوه مرحـبـا دارد سـلـیـمانی

عراق وشام از او ایمن نشد تسلیم اهریمن            پـیـام نـور بـر اهـل وفـا دارد سـلـیـمانی

برادر استـقامت پیـشـۀ مـردان حق باشد            که ثابت کرد شور کـربلا دارد سلیمانی

هان، میشناسیدش؟ زیاران خراسانی‌ست           از نسل سلمان است اگر نامش سلیمانی‌ست
مردانِ حق، همپای او در جبهه‌ها مانـدند           بدخواهِ او، تسلیم خواهش‌های شیطانی‌ست

در وقت مـیدان، او: اشداءُ عـلی الکـفـار           با دوستان، تفسیری از آیات رحمانی‌ست
شــرحِ نگـاهـش بـا یـلان کـارزار قــدس           توصیفِ او سنگـیـنیِ اشعـارِ خاقـانی‌ست
در صبح رجعت خوب می‌دانم که او هم هست           در لشکری که جمع ایرانی و افغانی‌ست
در وصف او حتی قـلـم هم از نفـس افتاد           راحت بگویم؛ آنچه می‌دانم و می‌دانی‌ست

آنان که گـرد حـلـقـۀ باطل بگـشتـند            پس مانده‌های فـتنۀ هشتاد و هـشتند

با رنگ سبزی از ریا خطی نوشتند            از خط قـرمزهای اسلامی گـذشتـند

ضد نظام مـردمی طغـیـان نـمـودند            هم پیروی از فـتـنۀ شـیطان نمودند

آمـالـشان بـیچـاره‌هـا گـرد هـوا شد            چون خطشان از انقلابیـون جدا شد

چون راهشان را با ولایت کج نمودند            با مردم و با رهـبری هم لج نمودند

آنان که سبز جلبک قـورباغه بودند            انـدر پی پی کـردن یک نـاقـه بودند

رهبر ز دلسوزی بفرمودی نصیحت            امـا جـواب آن مـنـافـق ها لجـاجـت

تا روز عاشورا که ملت در عزا شد            مـاهـیـت آنهـا به مـردم بـرمـلا شـد

تا پیش ازاین شال مقدس بسته بودند            مردم از این رنگ ریایی خسته بودند

وقـتی دل مردم پُـر از یـاد خـدا شد            آن نـقـشه دشـمن هـمه بـاد هـوا شد

دیگر تحـمل بر جـسارت‌ها نکردند            یـا نه تحـمـل بـر خـیانت‌ها نکـردند

روز نُـه دی آمــدنـد انـدر خـیـابـان            بهـر دفـاع از انقـلاب خود شتـابان

از رهـبر و اسـلام و از راه ولایت            از جان و از دل جملگی کردند حمایت

بـا غـیـرت دیـنی و خـشم انـقـلابـی            بر فتنه جویان پاسخی دادند حسابی

آن فتنه جویان را بجای خود نشاندند            آشوبگرها را تمام از صحنه راندند

دیگر مشخص شد صفوف مرد و نامرد            آن اغتشاش سبز شد خاموش وهم سرد!

میل عشاق همان میل خطر داشتن است            زیر شمـشیر بلا سینه سپر داشتن است

در نگاه حججی جلـوه‌ای از عابس بود            شرط عاشق شدن اصلا به جگر داشتن است

دل شب بین بـیابـان طـلـب، گـم شـده‌ام            راه پـیـدا شـدنم نـور قـمـر داشتن است

تـازه فهـمیده‌ام ای چـشم خـدا پیش شما            باعث دیـده شدن دیـدۀ تـر داشـتن است

هرچه دادم به شما چند بـرابر برگـشت            سود من در گرو حس ضرر داشتن است

سر شکستن ز غمت مرحلۀ آخر هست            اولش گوشه‌ای از کار تو برداشتن است

مرشدم گفت که تعـریف من از بی‌ادبی            پیش صاحب نظران نقطه نظر داشتن است

خـوشا آن مـسافـر که مـنـزل ندارد            کـه دل  دارد و پـای در گـل نـدارد

رسیدن، به عشق است آری، که گفته است؟            که عـاشـق شـدن کـار با دل نـدارد

رسیدن چه نزدیک و ماندن چه دور است            و این راه جز عـشق، حاصل ندارد

شهـیدان همان جاده ای را گـذشـتـند            کـه تــا انـتـهــا دور بــاطـل نــدارد

به دریا رسیدن نصیب شهیدی است            که دلـبـسـتـگـی نـزد سـاحـل نـدارد

خوشا آن شهـیدی که گـمنام مانـد و            ردی در مــیــان مــقــاتــل نـــدارد

خوشا آن شهـیـدی که هنگـام رفـتن            به دل تـرسی از خـشم قـاتـل ندارد

سرش را بُریدند و در زیر لب گفت            فـدای سـرت، سَـر که قـابـل نـدارد

من از کربلا با توأم حضرت عشق!            بـفــرمـا بـمـیــرم! نـگـو دل نــدارد

بـفـرمـا بـمـیــرم، بـفـرمـا بـســوزم            چه آتش چه شمـشیر، مشکـل ندارد

امـروز وطن معنی غـم را فهـمـیـد            بـا سـایـۀ جـنـگ مـتهـم را فهـمـیـد

از خـواب پـریــد کـشـور مـن، امـا            مـعـنـای مـدافــع حــرم را فـهـمـیـد

************ محسن ناصحی*************

هم خون شهید خاک را رنگین کرد            هم غصه فضای شهر را سنگین کرد

وقـتش شده تا کمی بـیاید به خودش            هر کس به مدافع حـرم توهین کرد

***********محمدحسین رحیمیان************

داده به که هشدار کنون، رهبرِ ما؟!            این محضِ تلنگر است ،آمد سرِ ما!

با خونِ مدافعان، نه با سازش و ترس!            شد سـایۀ جـنگ، دور از کـشورِ ما

************عارفۀ دهقانی*************

ای کاش سیاسیون که هوشیار شوند            از خواب گران خویش بـیدار شوند

آنـانـکـه شـدنـد مـنـکـر دفـع خـطـر            ای کـاش که لا اقـل، دیـنـدار شـونـد

************ ناصر زارعی*************

نادیـده گرفـت حُـرمت و ارزش را            بُـرد از سـرمـان سـایـهٔ آرامـش را

تـدبـیـر و امـیـد را بـگـو بـرخـیـزد            پـرداخـت کـند هـزیـنـهٔ سـازش را!

************ مرضیۀ عاطفی *************

دینِ ما از غیرت و مردی نشان دارد هنوز            کوهِ ایمان بینِ ما آتشفشان دارد هنوز
رستگاری با شهادت می‌شود معنا، فقط            خِطّۀ آتش نشانی جان فشان دارد هنوز

آتشِ اخلاص گاهی شعله وَر تر می‌شود            روحِ ایثار و شهامت تا که جان دارد هنوز
یک جوان در زیرِ آوار است، اما آن طرف            مادری با چشمِ تر قَدّی کمان دارد هنوز
سوختن را واژه‌ای بهتر نمی‌آید به کار            تا بدانی دود و آتش، همزبان دارد هنوز
ثبت خواهد گشت در تاریخ این پروازها            جا برای پَر زدن ها، آسمان دارد هنوز
فاطمیه سالها با روضه‌اش فهمانده است            آتشِ سوزنده بر عالم زیان دارد هنوز
مادرِ ما سوخت پشتِ در، پس از آن تا ابد            سوختن ها کار با ما شیعیان دارد هنوز

می‌سوزم از داغی که زد آتش به جان ها            داغی فـراتر از بـیان ها و گـمان ها

جز گـریه کاری بر نمی‌آید ز دستم            بر مرگ جان سوز و غم «آتش نشان» ها

دل را زدند آنجا به دریا نه، به آتش            باید نوشت از این حماسه داستان ها

آنقدر سنگین  و توان فرساست این داغ            کـز عـهـدۀ آن بر نـمی‌آیـد زبـان ها

مرهم گذار زخم، جز صبر و رضا نیست            تقدیر، بی‌پرواست در این امتحان ها

جاوید می‌ماند کـنار عشق و ایـثـار            در دفـتـر تـاریـخ، نـام قـهـرمـان ها

انگشت حیرت را به لب ها می‌فشاریم            دلـواپـس اخـبـار دور از انـتـظـاریـم

اشك غریبى می‌چكـد از گونه هامان            با یك جهان اندوه و حسرت بی‌قراریم

بُغضى نهفته در دل هر شعله پخش است            شاید گـریز روضه‌اى دیـریـنـه داریم

آتـش زبـانـه می‌كـشد در مـوج مـاتـم            بر غـربت ایـل شقـایـق غـمـگـساریم

آتـش نـشـانه رفـتـه امشب آسـمان را            گل هاى پرپر را به باران می‌سپاریم

هم ناله با حـجـم غـم "آتش نـشان ها"            بر صخره‌هاى بی‌كسى سر می‌گذاریم

رنگ شهادت رنگ سرخ پرچم ماست            از امـتـحـان عـاشـقـى بـاكى نـداریـم

بـا كــاروان ســرخ امــدادى دوبـاره            چـشـم انـتـظار مـقــدم صبـح بـهـاریم

باز در آتش غـیرت پـر پـروانه بسوخت           تا ز جانان خبر آرد تن جانـانه بسوخت

رفت تا غـیـرت و ایـثار به یـغـمـا نرود           رفت اما‌ ز غمش صد دل دیوانه بسوخت

سوخت مردی به دل شعله و مردم دیدند           دیـدۀ دخـتـرکی در دل کـاشانه بسوخت

مـادری از غـم داغ پـسـرش نـالـه کـنان           که جهان از غم این نالۀ مستانه بسوخت

بی گمان در غم این حادثه یک شهر گریست           آشنا سوخت در آتش دل بیگانه بسوخت